Dinsdag 11.06.2002 - Xi

	Route: Lixouri - Xi - Moni Kipouri - Farsa - Argostoli Afstand: 71,1 km Totaal: 364,0 km	ROUTE

Het lukt ons voor de eerste keer deze week om vroeg aan het ontbijt te zijn. Geen English Breakfast ditmaal, maar met de ontbijtgranen erbij zal het de eerste kilometers wel lukken.
Vandaag staat één van de zwaarste en grilligste ritten op het programma. We maken een toer rond het schiereiland en het zal voortdurend stevig op en af gaan.

We rijden eerst richting Xi-beach. Hier komen we het eerste grote hotel tegen van deze reis: het Kefalonia Palace hotel.
Xi is zeer bijzonder: het zand is rood-bruin gekleurd met in de verte witte krijtrotsen. Dit in combinatie met het blauwe water en lucht is onwerkelijk en onnatuurlijk, alsof het strand door iemand is aangelegd.

Xi beach

We maken rechtsomkeer en zetten koers naar het klooster van Moni Kipouri. Het klooster is in een dal gelegen maar desondanks moeten we er eerst stevig voor klimmen. Maar de ontbijtgranen voldoen nog steeds en al bij al valt de beklimming nog mee. We rijden door kleine rustige dorpjes en onderweg worden we aangemoedigd door een paar Grieken die op het dak van een huis aan het werken zijn.

De prachtige westkust

Het laatste stuk net voor het klooster is een steile afdaling, waar we nog even ons snelheidsrecord van 76 km/u evenaren. Gert, die het fietscomputertje heeft, moet alle remmen dichtgooien of hij zou de gesloten poort van het klooster gewoon zijn doorgevlogen!

Het klooster werd gebouwd in de 17e eeuw. In het verleden leefden er tal van monniken die de tuinen en velden rondom het klooster bewerkten. Momenteel blijft er nog één monnik over, hij verwelkomt normaal de bezoekers van maart tot en met september, maar vandaag is het klooster spijtig genoeg gesloten.
Met de gedachte dat er nu een heel zwaar stuk volgt, houden we een korte rustpauze en eten we nog wat om ons energiepeil optimaal te houden.

Dit is steil!

De klim is 5 km lang waarvan een tweetal kilometer zeer steil (meer dan 20%). Het begint met een stevige klim en even later is het zwaar zwoegen op het moeilijkste stuk, je moet hier echt duwen om niet stil of omver te vallen. Er lijkt geen eind aan te komen en na elke bocht draait de weg opnieuw de hoogte in. We gebruiken uiteraard de kleinste versnellingen die op onze MTB staan.
Op zulke beklimmingen is het doseren, wie forceert krijgt even later rake klappen.
Het laatste stuk van de klim is zoals het begin: stevig maar te doen.

Op de top in Kaminarata krijgen we gezelschap van een klein hondje. Het beestje lag te slapen onder een auto en maakt van ons bezoek een speeluurtje.
Kwispelend verkiest hij onze tenen boven het koekje dat we hem geven. Het kan voor hem niet lang genoeg duren en bij ons vertrek blijft hij ons nog een tijdje verrast nakijken.

Gezelschap

We passeren nog een paar dorpjes met nog een paar korte hellingen. Omdat er hier meerdere malen een aantal wegwijzers ontbreken, is het vinden van de weg iets moeilijker, maar met onze landkaart erbij houden we de juiste richting.
Het gaat nu dalend richting Petani-beach. Terwijl we tijdens deze afdaling met haarspeldbochten genieten van het prachtige uitzicht beseffen we maar al te goed dat we straks langs dezelfde weg terug omhoog moeten.
De zee is hier veel wilder dan aan de andere kant van het eiland en de wind maakt het in de schaduw redelijk fris. De luttele mensen die zich in de zee wagen lijken een speelbal voor de krachtige golven.
We drinken en eten wat in een taverna alvorens Petani beach de rug toe te keren.

Petani beach

Na de beklimming rijden we via een onverharde weg richting Argostoli. De weg is goed berijdbaar en loopt een beetje bergaf.
De kustweg waar we gisteren in de andere richting reden maakt een einde aan ons bezoek aan het schiereiland.
Nu nog een klim van een vijftal kilometer en het duwen zit er op voor vandaag.
Aan de afslag waar we gisteren nog moesten schuilen voor de regen slaan we af richting Argostoli. Geen special acts hier vandaag, de weg ligt er droog bij.

Richting Argostoli gaat het steeds licht naar beneden, het is nu makkelijk fietsen en ons tempo ligt tamelijk hoog.
Normaal zouden we vandaag stoppen in Farsa, maar heel veel is hier niet te zien en we besluiten om verder te rijden tot in de hoofdstad. Via een brug die de aardbeving van 1953 goed heeft doorstaan komen we in Argostoli.

Brug		Argostoli

Ondertussen hebben we al terug wat honger en langs de haven kopen we wat fruit in een van de grote fruit- en groentewinkels.
We zoeken hotel Mirabel, dat we al kenden via eerder researchwerk. Het is gelegen langs het centrale plein in het hartje van Argostoli.
De eigenaar zit buiten met een aantal leeftijdsgenoten wanneer we een kamer met zicht op de haven vragen. Hij geeft ons een sleutel en we mogen eerst de kamer gaan bekijken. Veel zeezicht is er niet maar de kamer is wel dik in orde, we nemen ze.

We mogen onze fietsen in de cocktailbar parkeren. Misschien vullen we morgen onze drinkbussen wel met pina colada of blue hawai!

Alain en Piet ploffen neer op het bed en liggen even later al te snurken. Gert is nog veel te actief en maakt zich ondertussen nuttig door de koffer te gaan halen die we de eerste dag in hotel Mouikis hebben achtergelaten. Het terugzien van deze koffer geeft niet echt een goed gevoel, het betekent dat onze fietsreis op zijn einde loopt...

's Avonds eten we Italiaans op het gezellige plein. Nadat we ons nagerecht binnengewerkt hebben weerklinkt er toffe muziek vanuit de bar vlak naast ons hotel. We sluiten daar de avond af met een lekkere frisse pint bier.