Zaterdag 08.06.2002 - Totale uitputting

	Route: Sami - Enos - Sami Afstand: 61,0 km Totaal: 181,3 km	ROUTE

De GSM van Alain wekt ons zoals gewoonlijk stipt om 7u. Het opstaan is lastig want zowel Alain als Gert hebben zeer slecht geslapen, zelfs met de ramen open was het vannacht veel te warm in onze kamer.

Vandaag beklimmen we de Enos, met zijn 1620 m het hoogste punt van het eiland. De beklimming doen we zonder fietszakken en we proberen ze achter te laten in het hotel.
Tijdens de vorige reizen hebben we dit nog gedaan en we verwachten dus geen problemen.
Wanneer we in het onderliggend café wensen af te rekenen rijst nochtans het eerste probleem. De baas is nog niet aanwezig en de poetsvrouw hoort het in Keulen donderen. Ze mag hierin geen beslissing nemen en ze kan ons geld en onze fietszakken onmogelijk aannemen.
We proberen haar nog te overhalen maar ze houdt voet bij stuk. Ondertussen komen nog twee mensen het café binnen en vragen om een kamer te huren, onze lieve poetsvrouw begint nu bijna te flippen, ze zijn dan ook weer snel buiten.
We hebben dus een probleem want onze bagage zijn we nog steeds niet kwijt.
Een andere oplossing dan maar: we schrijven een briefje voor de eigenaar waarin we uit de doeken doen wat we van plan zijn en dat we de zakken in onze kamer laten staan. We zijn benieuwd waar we vanavond onze fietszakken zullen terugvinden...

Ontbijten kunnen we pas vanaf 9u30 en dat leek ons vrij laat, daarom was het initiële plan om de eerste 10 km met een lege maag te fietsen.
Met al dat gepalaver over die fietszakken is de klok ondertussen al een aardig stuk doorgedraaid en zien aan de overkant dat het eerste terras reeds open is. We bestellen ons dan maar eerst een stevig English Breakfast.

Plots schiet het Piet te binnen dat hij de fietspomp is vergeten in de fietszakken! Terug naar de poetsvrouw dus, ze heeft ondertussen de deur al gesloten om wat te kunnen doorwerken en doet met tegenzin open.
Ondertussen is het 9u30 en de temperatuur is al stevig opgelopen. We kopen snel nog wat water en bananen om de eerste kilometers door te komen, we zullen ongetwijfeld nog wel winkels of tavernas tegenkomen.

De weg naar de top begint vlak en Alain geeft er al direct een serieuze lap op. Maar na een paar kilometers gaat het stevig bergop, en dit zal zo nog zeker 20 km zijn...

Na 11 km stoppen we even om onze bananen naar binnen te werken. De verbindingsbaan tussen Sami en Argostoli was tot hiertoe redelijk breed en om de warmte te ontwijken rijden we af en toe langs de andere kant van de weg om te kunnen genieten van de schaduw van de heuvels en struiken.
Van hieruit is het nog 15 km tot aan de top en onze drankvoorraad is al aardig geslonken. Nog steeds geen winkeltje of taverna te bespeuren...

Op weg naar de top		Nog 15 km klimmen...

Een paar kilometers verder worden we aan het kapelletje Agios Eleftherios verwelkomd door het geklingel van wel honderd geiten. We houden even halt om een beetje op onze plooi te komen. Als we terug vertrekken moeten we ons door de nog steeds aanwezige kudde geiten murmen.

Geiten

Even later verandert de asfaltweg zoals verwacht in een onverharde grindweg. De weg is al bij al redelijk goed vast gereden door de auto's.

We hebben nu echt dringend drank nodig, misschien vinden we straks nog wel iets wanneer we de top naderen?
De 8 km onverharde weg wordt echter steeds zwaarder en het energiepeil daalt hoe langer hoe sneller. Onze drinkbussen zijn zo goed als leeg en ondanks het feit dat we nu in een vrij dicht bos fietsen wordt het met de minuut heter. Om de top te halen zal ons geen ander alternatief resten dan om water te bedelen bij de toeristen die ons af en toe in hun van airco voorziene huurauto's passeren.

Tijdens een van de vele bochten naar boven rijdt er weer zo'n auto voorbij, die even verderop stopt in de schaduw van de bomen.
Piet ziet zijn kans en vraagt zonder schroom aan de familie uit Wales of ze een fles water kunnen missen. Het is duidelijk aan Piet te zien dat hij aan het einde van zijn krachten is en ze geven hem een van hun flessen fris water. Alom vreugde bij Gert bij het zien van dit wonderwater!

Alain komt even later ook aangereden, de handen klemvast om het stuur, de batterijen volledig leeg. We verdelen het water, praten nog wat met onze redders en nemen afscheid. Om onze dank nog maar eens te tonen steken we een papiertje tussen hun ruitenwisser, met uiteraard ook het adres van onze website op.

Onze redders

Van hieruit is het nog ongeveer 7 km tot aan de top, het moet lukken!
Het water dat we zonet hebben gedronken lijkt wel ogenblikkelijk verdampt. De frequentie van onze stops wordt groter en de versnelling steeds kleiner maar de spirit is er nog steeds. Opgeven kennen we niet en zullen we niet!

Uiteindelijk bereiken we zwaar uitgeput, zonder eten of drinken, de top. We hopen er wat drank te vinden maar buiten gigantische antennes en satellietontvangers is er helemaal niets.
Het grote gebouw dat hier staat is afgesloten, er is niemand te bespeuren en blijkbaar komt geen enkele toerist helemaal tot hier. Gert ziet een tuinslang liggen aan het gebouw dat spijtig genoeg helemaal afgeschermd is met hoge hekken. Hij zou er overgekropen zijn voor dat zalige water, maar we zien dat de tuinslang via een raam naar binnenloopt en aan die kraan kunnen we natuurlijk niet.

Na een korte platte rust hebben we terug wat energie gevonden om het prachtige landschap van hieruit te bewonderen. Je kan de volledige Zuidkust zien en de combinatie van de groene bebossing, witte rotsen, het blauw-turqoise water en in de verte wat eilandjes is echt schitterend! Alhoewel je dit gevoel en uitzicht niet op een foto kan weergeven volgt hier toch een poging...

Top!

Er zijn twee mogelijkheden om de afdaling van de Enos te doen, ofwel dezelfde weg terug, waarvan we weten dat die steeds dalend is, ofwel langs de Zuidoostelijke kant van de berg waarvan de iets langere route onzeker is en misschien zelfs kan doodlopen.
Na een korte vergadering zetten we ons verstand op nul en kiezen voor de tweede optie. Het is een risico omdat onze kaart het reliëf niet toont en we dus niet weten of er nog moet geklommen worden, sommige kaarten tonen deze weg zelfs niet eens.

Het eerste stuk is een lastige afdaling bezaaid met grote stenen, het achterwiel van onze fietsen springt dan ook constant van links naar rechts. Alain is de snelste daler op dit technisch parcours.
Afdalen is nog steeds minder lastig dan klimmen dus we klagen niet.

Afdaling

Af en toe liggen er zelfs grote rotsblokken in het midden van de smalle weg. Voor auto's is deze weg dus uitgesloten, rechtsomkeer maken kunnen ze ook niet, dus de auto's die tot hier gesukkeld zijn moeten helemaal in achteruit terug naar boven!

We hopen dat het enkel afdalen is, maar na 15 km remmen gaat het terug bergop. Hoe ver we nog moeten is op dit ogenblik een groot vraagteken.
De uitputting begint nu zwaar te wegen. Zo steil klimmen is het niet, maar met onze energiemeter op nul is dit een hels karwei.
Het is zo erg met ons gesteld dat we beginnen na te denken over welke planten eetbaar zijn. We proberen gras met wat zaadjes, maar dat is helemaal niet naar binnen te werken. Piet was zelfs al op zoek naar geiten en droomde van lekkere geitenmelk...

Echt ver kan het nu niet meer zijn en we kruipen verder richting kappeletje waar de afdaling over asfaltweg naar Sami begint en we terug op bekend terrein zitten.
Een vrachtwagen komt de stoffige weg overgereden, het is de eerste mens sedert uren die we tijdens deze afdaling tegenkomen. Gert heeft hem laten passeren, maar Piet houdt hem tegen en vraagt of hij geen water bij zich heeft. De chauffeur haalt een half lege fles uit zijn portier en geeft ze af. Piet krijgt de fles nog maar nauwelijks open.

Gert zat een stuk voorop en is ondertussen al aangekomen op het asfaltstuk. Hij zit puffend op Piet te wachten bij het kapelletje. Een tijdje daarna komt dan ook Alain toe.

Oef! We hebben het overleefd!
Het schamele warme water dat Piet heeft kunnen bemachtigen verdelen we voorzichtig.

Vanaf hier is de marteling voorbij, wat ons rest is een kilometers lange afdaling op asfalt tot in Sami!
We spreken af om het rustig aan te doen want de controle is niet meer optimaal. Maar de bochten zijn niet scherp en even later liggen we toch alweer plat op de fiets op zoek naar een nieuw snelheidsrecord. Het lukt, tijdens de 14 km lange afdaling halen we 76 km/u.

Terug in Sami stormen we de eerste de beste supermarkt binnen. Cola, water, fruitsap, bananen, het kan allemaal niet snel genoeg komen.
Normaal zouden we nog een stuk doorrijden tot in Agia Efimia maar we beslissen om in Sami te blijven en krijgen onze oude kamer in hotel Riviera terug. De fietszakken staan nog steeds op de plaats waar we ze vanmorgen hebben achtergelaten.

Op het terras voor het hotel zit een Nederlands paar. Ze maken een tocht van drie weken over een aantal Ionische eilanden, we vertellen hen ons verhaal en kunnen er op dat moment al terug om lachen. Er is nu waarschijnlijk weer een nieuwe domme Belgenmop in omloop...

Sami

We moeten nog veel verloren energie bijvullen om de komende dagen niet opnieuw een klop van de hamer te krijgen. Na de licht verteerbare spaghetti ploffen we neer op ons bed en houden er een uur platte rust alvorens te douchen.
Enkele uren later herbeleven we onze uitputtingsdag nog eens bij een stevige maaltijd. Dit hebben we vandaag in ieder geval geleerd: vertrekken zonder voldoende eten of drinken doen we nooit meer!
We kruipen moe, maar toch met een bijzondere herinnering rijker, in ons bed, de welverdiende nachtrust zal deugd doen.